SEED: ŚNIEŻYCA
Spektakl inspirowany książką „Śnieżyca” Neala Stephensona
Sztuka „seed: Śnieżyca” to nie tylko fascynująca historia graczki Zu, poznającej dwie strony medalu aplikacji opartych na personalizowanych algorytmach. To również nowatorska koncepcja teatru, który do szlachetnej „świątyni sztuki” wpuszcza grę komputerową, będącą popisem najnowszych technologii. Twórcą spektaklu, inspirowanego „Śnieżycą” Neala Stephensona, jest Przemysław Żmiejko – ceniony reżyser spektakli kierowanych do młodzieży, a także autor multimediów i gier komputerowych, przekonany, że w czasach cyfrowej rewolucji teatr i komputer mogą znaleźć płaszczyznę do twórczego, ekscytującego dialogu.
Od 14 lat
Spektakl z wykorzystaniem technologii VR
SCENARIUSZ, REŻYSERIA, MULTIMEDIA
Przemysław Żmiejko
MUZYKA
Filip Sternal
NOWE TECHNOLOGIE
Daniel Skrzypczak
INSPICJENT
Marzena Heropolitańska
WYSTĘPUJĄ
Maja Bartlewska
Aleks Joński
Marta Łągiewka
Krzysztof Tarasiuk
PRAPREMIERA
26 listopada 2022
Wywiad z reżyserem (materiał Teatr Lalek Pleciuga)
„Seed: Śnieżyca” to propozycja dla młodzieży powyżej 14 roku życia. O czym będzie spektakl i jakie problemy będzie dotykał?
Głównym tematem spektaklu jest szeroko pojęta wirtualna rzeczywistość. Cyfrowy świat jest przestrzenią niczym nieograniczoną, ciekawą, pełną możliwości zarówno w funkcjonowaniu społecznym, rozrywce, wykonywaniu pracy, prowadzeniu kariery, budowaniu relacji z innymi, czerpaniu informacji. Jednocześnie może nieść ze sobą wiele nieoczywistych zagrożeń, które, no właśnie, czy istotnie są niebezpieczne? Czy zagrożenia płynące ze świata wykreowanego, sztucznego, nieprawdziwego mogą przenieść się na życie realne? Jakiego rodzaju to niebezpieczeństwa?
Jakie technologie zostaną wykorzystane w spektaklu?
W spektaklu zostaną wykorzystane technologie pochodzące ze świata gier. Sama konstrukcja spektaklu będzie opierała się na wykorzystaniu różnych mechanik gier komputerowych. Zostaną również wykorzystane urządzenia często spotykane w rozrywce komputerowej, tj. gogle VR, game pady, kamery rejestrujące ruch ciała.
Czy wykorzystanie nowych technologii to częste zjawisko w teatrze?
Niestety nie. Bardzo żałuję. Rozumiem jednak, dlaczego tak się dzieje. Czy to wykorzystanie gogli VR, czy sztucznej inteligencji, czy uruchomienia kamery rejestrującej twarz aktora, czy wreszcie gry komputerowej, niesie ze sobą bardzo dużo niewiadomych. Są to technologie, które wymagają stałego połączenia z komputerem, dobrze oświetlonej powierzchni, nierzadko dobrego łącza internetowego, co niesie ze sobą masę wątpliwości. Nie ma też zbyt wielu gotowych rozwiązań. Bardzo często trzeba samemu sobie z tym poradzić. Nierzadko są to dziedziny programistyczne, które wymagają poświęcenia ogromnej ilości czasu.
W jaki sposób książka Neala Stephensona pt. „Śnieżyca” stała się inspiracją do stworzenia spektaklu i czy znajdziemy między nimi elementy wspólne?
Przede wszystkim Metaverse, które opisał Neal Stephenson, jest głównym punktem inspiracji do snucia opowieści teatralnej. Świat wirtualny stworzony w książce „Śnieżyca” jest bogaty, rozwinięty, technologicznie doskonały i bardzo konkurencyjny wobec świata realnego. To oczywiście wizja przyszłości, s.f. Biorąc jednak pod uwagę rozwijające się technologie i pierwsze już pojawiające się próby powstania wirtualnej przestrzeni dla awatarów, którymi kiedyś będziemy mogli sterować, jest to niezwykle ciekawe i intrygujące. Ponadto wirtualna rzeczywistość u Stephensona jest pełna programów w bardzo ciekawy sposób ułatwiających użytkownikom życie. To trochę tak, jak aplikacje w naszych smartfonach, które mówią nam co dzisiaj mamy w planach, kiedy powinniśmy napić się wody, gdzie jesteśmy i jak dojdziemy do konkretnego miejsca, ile kroków zrobiliśmy i ile jeszcze powinniśmy zrobić itd. Zaskoczyło mnie jak często z tego korzystamy i jak bardzo ufamy tym aplikacjom. Metaverse Stephensona jest wypełnione tego typu zjawiskami. Tam się nawet nie poddaje w wątpliwość wiarygodności programu. To jest bardzo ciekawe.
